Als je een proefles bootcamp komt doen bij The Workouts houden we je extra in de gaten en zijn de adviezen vooraf; rustig aan, luister naar je lichaam, blijf binnen je grenzen.
De meeste deelnemers zien het nut van die goedbedoelde adviezen wel in en houden zich eraan. Sommigen moeten in hun enthousiasme wat afgeremd worden tijdens zo’n eerste training. Een enkeling laat zich niet afremmen, met alle gevolgen van dien. Jeannine Toes behoort tot die laatste categorie. Ze schreef op Facebook een mooi verhaal over haar eerste ervaring met bootcamp. Misschien schrikt het potentiële proeflessers af, maar mooie verhalen zijn er om te delen, dus hierbij:
Het lijkt me wel grappig om te doen
“Je vraagt jezelf direct na het uitspreken van de onsterfelijke woorden af of je ze hardop hebt uitgesproken. Aan het gezicht van je broer te zien blijkbaar helaas wel. Hij kijkt je aan met een mix van verbijstering, ongeloof en enthousiasme.
De verbijstering en ongeloof zorgen er onbewust voor dat je nog krachtiger zegt: “Serieus, het lijkt me wel grappig om te doen.” Alsof je wilt bewijzen dat je echt geen watje bent. En zijn enthousiasme is uiteraard leuk om te zien. Hij vindt het blijkbaar wel gezellig wanneer we samen actie ondernemen. En actie zou het worden. Dat besef had je wel. Ondanks dat je nog nooit ook maar 1 seconde de behoefte hebt gehad om op Google onderzoek te verrichten naar de inhoud.
Heeft er iemand zuur in mijn benen gespoten?
En nu zit ik thuis op de bank. En is de actie alweer verleden tijd. Vind ik serieus dat de douche echt heel ver lopen is. Begrijp ik niet waarom ik mijn telefoon nog amper vast kan houden omdat mijn polsen dienst weigeren. Heeft er iemand serieus zuur in mijn benen gespoten toen ik even niet alert was? Mijn keel voelt als schuurpapier na zoveel actie. Mijn onderrug voelt alsof ik nog steeds in ‘de plankstand’ sta. Mijn bovenbenen weigeren elke stap na al die squats. Noem je dat echt zo? Kraakt mijn nek nu serieus als ik mijn hoofd van links naar rechts beweeg? Ik ben zo blij dat ik morgen vrij ben i.p.v. afgelopen maandag. Want ik ben er van overtuigd dat ik morgenochtend niet meer kan bewegen. Bootcampavond 1 nauwelijks overleefd maar wel bloedserieus aan het eind opnieuw onsterfelijke woorden uitgesproken: “Tot volgende week.” Wanneer? Serieus, wanneer? Wanneer leer ik eens eerst na te denken alvorens ik mijn waffel opentrek?
Mijn bovenbenen weigeren elke stap na al die squats
Na de warming-up had mijn ruggegraat mij al verlaten. Vervolgens 5 parcourdelen van elk 30 seconden, 5 minuten rennen, 4 parcourdelen van elk 30 seconden, 4 minuten rennen, 3 parcourdelen van elk 30 seconden en 3 minuten rennen. Up and down op muziek, waarbij de down zo lang duurt dat je elk moment denkt om te vallen. En dan om welke reden dan ook last but not least nog 2 minuten ‘planken’. Voor de, net als ik, leken onder ons: liggend op de grond in opdrukstand (armen recht, handen op de grond, rustend op je tenen en je billen zo laag mogelijk) wachten tot je het loodje legt. Wat duren 2 minuten dan lang. Tot volgende week @The Workouts. Wie verzint zoiets?”